Stiekem

In Zwolle voor de MacDonalds kwam een meisje met een glimlach en een notitieblokje op mij af. Klein, donker, felle ogen. Of ze mij iets vragen mocht?
“Of ik De Volkskrant lees?” vroeg ik. “Of dat ik lid worden van Greenpeace of het Wilhelminafonds ofzo?”
“Nee”, zei ze. Ze rekte zich een beetje naar mij uit, haar mond in de richting van mijn oor.
“Stiekem” zei ze zacht.
“Wat?” vroeg ik.
“Stiekem” zei ze. Ze keek me verwachtingsvol aan. “Iets wat u stiekem denkt of doet.”
Ik dacht na.
“Het is voor school”, zei ze. “Het moet, een straatgesprek.”
Ze keek in haar blokje en sloeg een blaadje om.
“Het hoeft niet groot te zijn” zei ze. “of vies of eng.”  Met haar pen tikte ze op haar notitieblokje.
Ik staarde naar de schimmen die zich achter het raam van de MacDonalds over hun hamburgers bogen en dacht daarna aan zo’n grijze middag in de klas, waarin je oog niet los wil komen van een prop papier, die in een hoek van het lokaal naast de prullenbak op het linoleum ligt. Of van de zonwering die halverwege het raam scheef is vastgelopen, en dat je, als je de studenten weer aankijkt, heel even wordt bevangen door een onbegrijpelijk gevoel van eenzaamheid en dat er dan iets treurigs in je achterblijft.
Ergens in de verte hoorde ik de stem van het meisje.
“Viezigheid onder het tafelblad, krabben aan een korstje op je elleboog, dat soort dingen.”
“Ik geloof dat ik niks voor je heb.” zei ik. “Ik weet het even niet.”
“O” zei ze. “Niet weten, dat is ook best goed. Dan noteer ik dat gewoon, dat u het soms stiekem niet meer weet. Mag dat wel?” Haar pen kraste al over het notitieblok en een moment later liep ze met haar huppelpasje op een stelletje af, opnieuw die glimlach op haar gezicht.
“Mag ik jullie iets vragen?” hoorde ik. Ze rekte zich een beetje uit.
“Als ik stiekem zeg. Wat zeggen jullie dan?”.