Zwaaier
Ik liep door de duinen, bij Schoorl, waar ik eigenlijk zelden kom.Het was de koele avond van de eerste koele dag in weken. Er stond een windje, wolken dreven langs de hemel, een paar meeuwen zweefden boven mijn hoofd. Ik was alleen en mompelde wat in mezelf. Van die kleine dingen die een mens bezig kunnen houden. Gedachten die telkens weer de kop op steken, losse flarden die niet bij elkaar horen, maar die samen blijk geven van een bezwaard gemoed.
Toen zwaaide er iemand naar me. Het was een uitbundige groet, maar ik herkende de gestalte niet. Ik keek of er achter mij iemand liep, waarvoor die groet was bestemd, maar achter me lag het lege schelpenpad, stil in de avondzon. Ik hief aarzelend mijn hand even op.
De gestalte kwam naderbij. Het was een man van een jaar of veertig, grijs en klein van stuk. Hij lachte breed en stak nogmaals enthousiast zijn hand op. Ik lachte terug en knikte voorzichtig.
“Ik geloof dat u zich vergist”, zei ik.
Hij nam me nauwkeurig op en knikte toen bedachtzaam.
“Ik geloof het ook”, zei hij. “Ik dacht werkelijk even dat u Freddy was. U lijkt echt op hem. U heeft precies zo’n postuur.”
Hij beeldde met twee grote handen mijn schouderbreedte uit. Alsof hij me even vast wilde pakken.
“En u heeft ook net zo’n loopje als hij. Kijk zo.” zei hij toen.
Hij deed een paar passen over de breedte van het pad, een tikje theatraal, maar ik zag dat het in alles mijn tred was, zelfs het lichte sleepje in mijn rechtervoet zat er in. Ik schuifelde wat onhandig heen en weer op mijn plaats.
“Zo’n fijne vent die Fred”, zei de man. “Ik dacht echt: wat leuk, wat een verrassing. Dat maakt mijn dag weer goed.”
“Nou ja”, zei ik, “dat spijt me dan. Helaas, ik ben Freddy niet.”
“Kent alle vogels. Alle plantjes”, zei de man. “En altijd een goed verhaal. Wat hij al niet meemaakt zeg.”
“Zozo”, zei ik.
Ik volgde met mijn ogen even een meeuw die voorbijdreef op de wind.
“En een groot zwaaier”, zei de man toen. “Een heel groot zwaaier. Wat die man niet kwijt kan in een enkele groet. Je voelt je gelijk de meest welkome mens op aard.”
“Bijzonder”, zei ik en ik keek even naar mijn handen.
“U bent niet bepaald een groot zwaaier hè”, zei de man.
“Nee?” zei ik “Is dat zo? Vindt u dat?”
“Nee”, antwoordde hij. “Ik dacht net, toen u uw hand op stak: wat is er met Freddy aan de hand, wat zwaait hij raar. Het is meer alsof hij zijn vrouw helpt inparkeren. Zo van ‘nog dertig centimeter tot het muurtje schat’.”
De man stak zijn hand op, ongeveer zoals ik net naar hem had gedaan. Het leek inderdaad een beetje op een stopgebaar.
“Kijk dat was u. En zo zou Fred het doen.”
De man stak zijn hand hoog op en zwaaide met een royale beweging, zijn hand hoog in de lucht.
“Mooi”, zei ik. “Sierlijk wel.”
“Het valt wel enigszins te leren”, zei de man en hij beduidde met een opwaarts knikje van zijn hoofd, dat ik mijn hand op moest steken, wat ik deed.
Hij bestudeerde mijn zwaaien aandachtig
“Nou”, zei hij toen ik stopte. “Het is wat beter dan daarnet. Maar echt uitbundig is het niet. Het is een beetje ramen lappen en u kijkt er ook zo moeilijk bij. Probeer het nog eens. Denk niet te veel aan het zwaaien. Denk aan iemand die u aardig vindt. Dan gaat het beter.”
Ik deed wat hij mij vroeg en luisterde ondertussen naar de branding achter de duinen, voelde de avondzon op mijn wangen en de wind in mijn haar en zwaaide toen, lang, breed en losjes.
“Het lijkt er op”, zei de man tevreden. “Een beetje dan. U bent nog geen Freddy, dat is niet iedereen gegeven, maar toch er zit iets in. Weet u wat we doen, als u verderop op die duintop bent, dan ben ik net op de duintop daar, dan zwaaien we nog een keertje naar elkaar. Als u dan echt uw best doet, heb ik het gevoel dat ik Freddy heb gezien, zeker als ik door mijn oogharen kijk en u heeft een heel klein beetje leren zwaaien. Dan hebben we nog iets aan elkaar” en voordat ik antwoord kon geven, stak de man kordaat zijn hand op en zette hij de pas erin.