Spugen

Bij de finish van de Ijsselloop kreeg ik van een omstander een meisje in mijn armen gedrukt.
“Zij is onwel”, zei de omstander.
Ik zag het. Het meisje oogde wit en ze tolde op haar benen.
Ik nam haar hand en legde mijn arm om haar bovenlijf.
“Kom” zei ik en we liepen langzaam in de richting van de Waag waar een EHBO-tentje stond.
Zij liep met onzekere en trage passen, alsof ze over een evenwichtsbalk  liep. Ergens achter ons ratelde de speaker. Om ons heen riepen hardlopers elkaar hun tijden toe.
“Wat heb jij?”
“Achtentwintig negen”
“Netjes toch.”
In de verte speelde de fanfare.
“Ik zie niets. Alles wordt wit” zei het meisje. “Ik denk dat ik zo ondersteboven ga”.
“Welnee” zei ik, terwijl ik mijn greep verstevigde. “Jij blijft bij mij.” Haar lijf voelde klam, haar paardenstaart streek over mijn onderarm en ik kreeg kippenvel en huiverde.
“Vertel me eens hoe je heet” vroeg ik.
Ze noemde haar naam. Vanuit zijn tent sloeg een buikige EHBO’er ons kalmpjes gade. We deden nog drie passen in zijn richting en toen begon het meisje te schokken en ze begon over te geven. Eerst een klein beetje.
“Heel goed” zei ik, terwijl ik naar de klinkers van de Brink keek en naar de neuzen van mijn schoenen en de spetters daar niet ver vanaf. Er verzamelde een kringetje mensen om ons heen.
“Toe maar” riep iemand. Het meisje begon weer te spugen, alleen maar vocht, eindeloze hoeveelheden vocht en het kringetje week achteruit. Zo stonden we een poosje: een act voor een man, een spugende jonge vrouw en achttien starende ogen. Toen was ze klaar. Ze zuchtte en herrees.
“Daar ben ik weer.” zei ze.
Ik knikte haar toe. Zij keek gegeneerd naar het spuug op de grond.
“Geeft u haar maar aan mij” zei een stem. Het was de EHBO’er die uit zijn tentje op ons toeliep.
“Nee” zei een stem uit de kring. “Geef haar maar aan mij. Ik ben haar vriend.”  Het meisje keek verdwaasd van de een naar de ander. Ik schoof haar hand in die van haar vriend en glipte weg en ging verder met mijn werk; hekken openzetten, en water schenken.