Stratocaster

Ik kocht een boek, een stevig boek, 900 pagina’s, zelfs nog wat meer. ’s Avonds na het eten ging ik er mee op de bank zitten.
‘Ik zou eigenlijk het origineel moeten lezen’ dacht ik.’Gewoon in het Frans.’  Daarna viel ik in slaap.
Toen ik wakker werd, zat mijn zoon naast me, op de vloer voor de bank, met zijn rug tegen de bank geleund, naar een documentaire over Jimi Hendrix te kijken. Zijn handen lagen op de houten vloer, zijn vingers gespreid.
‘Is dat een….’ begon ik na een poosje.
Mijn stem was nog dik van de slaap.
‘Nee, een stratocaster’ antwoordde mijn zoon.
‘Hoe weet je dat ik dat vragen wou’ vroeg ik.
‘Omdat je altijd  vraagt of het een telecaster is’ zei hij.
Op de tv gleden Hendrix vingers  over de hals van zijn gitaar, van greep naar greep. Boven de vloer volgde de hand van mijn zoon de grepen,  zijn vingers plukten aan onzichtbare snaren, zijn hoofd wiegde mee op de muziek. De bank trilde er een beetje van. Ik wilde iets zeggen, maar ik wist niet wat. Ik voelde me traag en sullig van de slaap.

Ik pakte mijn boek. Ik lees als een kat, die eerst wat met zijn eten speelt. Eerst de bladzijdes langs je vingers laten ruisen, daarna her en der een passage, een halve zin, een stukje uit het voorwoord, een stukje uit de epiloog, de achterflap. Daarna begon ik bij het begin. Ik verdween in het verhaal. Ik hoorde mijn zoon iets zeggen.
‘Hmm hmm’ zei ik.
Ik hoorde vaag hoe hij de kamer uitliep en de trap op ging.
Ik las door tot ik het koud kreeg. Het was een uur of één. Ik rekte me uit, liep naar de keuken en smeerde een boterham met pindakaas en nam hem mee naar buiten en at hem op het stoepje voor het huis op. Het was helder. Ik luisterde naar de geluiden van de nacht. Ergens in de verte een auto met een snerpende motor, lawaaiende stappers op weg naar de kroeg, witte ruis uit de binnenstad en boven me, uit het zolderraam, het geluid van een gitaar, waarop telkens heel zacht het intro van Foxy Lady werd gespeeld.