Evenwicht

Er parkeerde een gebutst Peugeootje voor mijn huis, één wiel half op de stoep. Er stapte een vrouw uit, een jaar of zestig, vlassig haar, rood geverfd. Ze keek een tijdje met een schuin hoofd naar mijn huis, krabde aan haar wang en liep toen mijn tuinpaadje op en belde aan.
”Mag ik misschien binnen kijken?” vroeg ze. “Ik heb hier als kind gewoond.”
“Dan moet u Mosterd heten” zei ik, want voor mij hebben er heel lang Mosterds in mijn huis gewoond. Bitumen in de dakgoot, ducktape op de nokvorst en Rambo in de muur, daar ken ik ze van.
”Nee” zei ze, “eerder nog.” Met een handgebaar wuifde ze alle Mosterds weg. “Ik heet Verheijen. Op mijn vijfde zijn we naar Vlaardingen gegaan.”
Ik liet haar binnen.

In de woonkamer telde ze de vakken in het plafond.
“Negen” zei ze, “dat wist ik nog.”
Ze staarde een tijd voor zich uit. Ik probeerde me een kleuter in de jaren ’50 voor te stellen.
Toen vroeg ze of de en-suite-deuren dicht mochten.
“Natuurlijk” zei ik. Ik trok met een ruk de schuifdeuren dicht. Het glas in lood rammelde.
Ze keek naar de deuren.
“Hier ben ik dwars doorheen gevallen” zei ze. “Ik speelde dat ik jarig was. Ik klom op de draaistoel. Max Woiski was op de radio. B B met R. Dat weet ik nog”
Ze floot een wijsje.
Daarna ging ze verder.
“En toen draaide de stoel en verloor ik mijn evenwicht. Ik ging met gestrekte armen door de deuren heen. Volgens mijn moeder hing ik zo’n beetje in het glas. De buurman had een auto. Die heeft me naar het ziekenhuis gebracht. Dat was hier om de hoek.”
Ze tikte met haar wijsvinger tegen het glas en schoof de deuren weer terug.

Ze liep naar het raam en keek naar de achtertuin.
“Wilt u nog iets anders zien?” vroeg ik. “Uw oude kamertje of zo.”
“Nee” antwoordde ze.
Ze krabde aan haar pols.
“Ik geloof dat het me alleen om die schuifdeuren ging.”

Even later liet ik haar weer uit.
Ze liep naar haar Peugeootje, stapte in en keek nog even naar mijn huis. Ze startte, bonkte van de stoep en reed weg, hard de verkeersdrempel over.