Hangertje

Het was open atelieroute in Deventer en ik ging op bezoek bij Yael Bonekamp. Zij heeft haar atelier in de oude school waar ik ook mijn werkruimte heb. Ze heeft me wel vaker gezegd:
“Kom toch eens boven?”
Maar het kwam er nooit van.
Nu stond in het gidsje van de atelierroute dat iedereen die haar bezocht blij en gelukkig naar huis zou gaan.

“Heb je al mensen blij een gelukkig gemaakt”, vroeg ik toen ik binnenkwam.
In haar atelier rook het naar lijm. Op de grond stond een vuilniszak met barbiebenen, op een plank stond een pot vol poppenogen. Ik keek in een laatje. Er zaten allemaal kiezen en tanden in.
“Nog niet”, zei ze. “Maar je mag wel even wachten. Het kan elk moment gebeuren.”
Dus wachtte ik en keek ik naar haar werk, dat aan de wanden hing: stola’s waarin knipperende poppenogen waren verwerkt, tassen van mensenhaar en tanden, een schort van pillenstrips, hangertjes en een portemonnee waaruit twee barbiebenen staken.
We kletsten wat.
Ik opende het laatje met de tanden en kiezen nog eens.
“Allemaal echt?” vroeg ik
“Tuurlijk”, zei Yael. “Ze komen van mijn tandarts. Die stuurt me af en toe een kaartje, dat hij weer een heleboel tanden en kiezen voor me heeft.”

Ik dacht aan mijn bloemist. Hij zou bloemen voor me snijden en toen verslikte hij zich in iets.
“Ik geloof dat er een kies is afgebroken”, zei hij toen hij was uitgehoest. “Ik heb hem per ongeluk doorgeslikt.”
Hij hoestte nog wat.
“Ik kom nog een keer aan mijn laatste toe” zei hij.
Hij liet me een mond vol gaten zien en daarna sneed hij mijn bloemen bij.

Er kwam een man met vlassig haar het atelier binnen. Hij oogde wat verpieterd. Hij bleef in het midden van de ruimte staan en draaide om zijn as.
Hij tikte met zijn vinger tegen het schort van pillenstrips.Hij kneep in een van de stola’s. Er zat een soort toetertje in. Het piepte zacht. Hij schrok er geloof ik van.

“Ben jij ook van die kippenpoten, op de expositie in de kerk?” vroeg hij aan Yael. Hij hield zijn handen voor zijn borst. De vingertoppen tegen elkaar. Ongeveer zoals die kippenpoten in het objectje liggen.
Yael knikte.
“Ach”, zei hij.
Hij nam een hangertje van de muur. Er zat een groot rood oog in. Hij deed het voorzichtig om zijn hals. Het stond hem wel. Het verpieterde verdween en zijn haar leek minder vlassig.
“Zou ik zo beter dingen kunnen zoeken?” vroeg hij. “Ik ben altijd alles kwijt. Tenminste , dat vindt mijn vrouw.”
“Vast”, zei Yael. Ze lachte hem bemoedigend toe.
Ik hoopte dat hij het hangertje zou kopen, maar hij hing het voorzichtig terug. Het slingerde heen en weer op het haakje. Het oog knipperde.
“Nou dag”, zei hij, meer tegen het oog dan tegen ons.
Hij verdween. Zonder hangertje, maar zo op de rug gezien zag hij er toch blij en gelukkig uit.

Dit stukje schreef ik op verzoek van Het Kunstenlab in Deventer ter gelegenheid van de open atelierroute en de afsluiting van de expositie van Deventer kunstenaars in De Salon in De Bergkerk. Het werk van Yael Bonekamp vind je op http://www.itsaboni.nl.