Glas

Ik reed voor klusjes naar Ommen en Balkbrug. In Ommen was ik bij een transportbedrijf. Ik moest in een klein gebouwtje zijn. Het stond midden op een soort parkeerterrein. Om het gebouw heen raasden reusachtig trucks heen en weer. In het gebouw zat ik in een kantoortje. Op de deur zat een geel zelfklevend bordje met het opschrift ‘directie’.  De lamellen voor de ramen waren gesloten. Ik zat in een sleetse leren stoel aan een grote vergadertafel. In een hoek stond een doosje met wat oud papier. Op een flip over stonden wat verbleekte letters.  Ik kreeg thee uit een onbreekbaar glas en met een oor waar ik mijn vinger niet uit kon krijgen. Alles oogde oud, verschoten en toch ongebruikt. Ik voerde een aardig gesprek met de oprichter en zijn zoon. Telkens hoorde ik het geronk van de vrachtauto’s. Door de lamellen zag ik hun silhouetten voorbij schieten. Daarna reed ik over een lange rechte weg naar Balkbrug, waar ik bij een verzekeringsbedrijf moest zijn. Hier glom en blonk alles, van de receptioniste die mij binnenliet en die me zo toeschietelijk toe lachte, dat ik me wel in haar armen had willen storten, want ik voelde me ongelukkig (al het werk, al die rituelen, al die prietpraat, al die klusjes waarvan ik me afvraag waartoe ik ze toch verzet), tot de treden van de trap en het glaswerk in de gevel. Eenmaal boven in een kraakheldere vergaderkamer voerde ik een gesprek met een IT-er (brutaal, hinderlijk zelfverzekerd) en zijn baas, een zestiger, die een paar keer langdurig zijn ogen sloot, keek om me heen naar een schilderij (glimmend landschap, veel goudgele vlakken), de grote schaal met koekjes die werd geserveerd, het kersenhouten tafelblad en ik dronk thee uit een glas, van exact dezelfde makelij  als daar in Ommen en weer worstelde ik met mijn vinger en het oor, zodat ik even dacht dat niet ik mij verplaatst had, maar dat, terwijl ik het theekopje van mijn vinger probeerde te wrikken, alles om mij heen als bij toverslag veranderd was.