De Middelbare

De Middelbare moest bekeken worden, alvast voor volgend jaar. We fietsten er aan het eind van een vrijdagmiddag heen, mijn dochter en ik. Bij de school stonden verkeersregelaars. Hun oranje hesjes lichtten op in de schemering. Ze wezen in de richting van een smalle gang, naar een achterplein

‘Wij zetten de fiets wel voor’, zei ik.
‘Nee’, zei mijn dochter. ‘Dat doen wij niet.’
Ze houdt zich graag aan de regels. In de auto houdt ze vanaf achterbank in de gaten of ik de maximumsnelheid niet te erg overschrijd en als de motor wat veel toeren maakt, vraagt ze of het geen tijd wordt om eens door te schakelen.

We stapten de school binnen.
‘Je snuift’ zei ze.
‘Ik snuif altijd als ik ergens binnenkom.’
‘Als een….’
‘hondje’ vulde ik zelf maar aan en ik dacht mijn eigen middelbare school, waar het rook naar instant soep en brood met groene poederkaas.

We zwierven in een stoet ouders en kinderen door de school,  lange gangen, holle trappenhuizen, klaslokalen met landkaarten, posters, een geraamte met een petje van Red Bull. Mijn dochter bleek al goed geïnformeerd.
‘Die leraar met dat kapsel’ zei ze. Haar vingers knipten een scheef bloempotje in de lucht. ‘Dat is denk ik die Willems.’
Een andere docent nam ze langdurig in zich op. Een kleine man in een wollen trui. Snor en een bril met vieze glazen. Hij keek argwanend terug.
‘Karstens’, fluisterde ze, terwijl we het lokaal uitliepen.
‘Wat is daar mee?’
Ze keek schichtig over haar schouders.
‘Niks’ zei ze.

We eindigden in het gymlokaal.  Alles was tegelijk in bedrijf. Ik hoorde het al toen we er naar toe liepen. Een basketbal stuiterend tegen het bord,  heen en weer slingerende ringen, gymschoenen, piepend op vloer. In het midden van de zaal stond de gymleraar, handen diep in de zakken van zijn trainingsbroek, de enkelritsjes onderaan zijn broekspijpen open, een fluitje aan een touwtje op zijn borst. Ik rook een spoor oud zweet.
Niet laten merken hoe erg je de pest aan dit soort zalen hebt, dacht ik maar mijn dochter keek me al aan en zei: ‘Ik zie het al. Dit is  niks voor jou. Ga maar even zitten, daar aan de zijkant op zo’n bank.’
Dus zat ik met  opgetrokken knieën op een gymbank en pakte zij een éénwieler uit een hoekje. Ze trok het zadel omhoog en begon rondjes door de zaal te rijden, om een jongen aan de ringen heen, tussen twee badmintonnners door, langs de gymleraar. Hij kreeg een high five. Het kletste door de zaal.