Judo
Ik ging mijn dochter ophalen van haar judoschool, waar altijd zo’n bijzonder geurtje hangt van zweet, judomat en vocht dat al wat langer aan het houtwerk en de muren vreet. Ze was zich nog aan het omkleden, dus ging ik aan de bar in de sportzaal zitten en keek hoe de volgende groep judoka’s zich warm liep. Met ingehouden kabouterpasjes, renden ze kringetjes door de zaal.
‘Wij willen zo graag harder’ zeiden hun lijven ‘maar hier kan dat niet’.
De leraar klapte in zijn handen. Hij is grijs en heeft een blauw judopak dat telkens openvalt en een groot verbaasd gezicht. Zijn klap daverde door de zaal. De lampen slingerden heen en weer.
‘Jongens’ riep de leraar, ‘Mededelinkje’.
De judoka’s stopten met hun gedraaf.
‘Deze sportschool’ zei de leraar. Hij zweeg theatraal en spreidde zijn armen. Ze reikten zowat van muur tot muur. Zijn judopak viel open. Zijn buik was groot en stond vol grijs haar.
‘Deze sportschool is….’
Hij trok zijn wenkbrauwen op, hij maakte zijn ogen groot. Hij nam een hap lucht en riep
‘te koop’
Nu hief hij zijn handen op.
De judoka’s keken hem alleen maar aan. De lampen slingerden nog wat.Schaduwen schoven heen en weer over de mat en de muur. De voeten van de leraar klauwden in de mat.
Hij trok zijn wenkbrauwen op. Hij maakte zijn ogen groot.
‘Dus….’
Hij keek zijn judoka’s aan, maar zij staarden zwijgend naar hun voeten, zodat de stilte drukkend werd.
De leraar hees zijn broek op. Hij krabde woest in zijn borsthaar. Schilfertjes dwarrelden in het licht.
‘ Aan het werk’ riep hij en de judoka’s begonnen weer hun kringetjes te rennen. Eerst langzaam, maar allengs sneller, tot de vloer trilde en de lampen heen en weer slingerde en hun zwarte en bruine banden achter hen aan wapperden. Ik keek toe en vroeg mij af hoe het zou zijn om elke dag in een blauw pak op die mat te staan en met mijn tenen in de mat te klauwen.
Mijn dochter kwam, haar judopak in een te kleine Zeeman-tas gepropt. Een mouw bungelde er nog uit. We liepen om het schooltje heen naar onze fiets. De mouw sleepte over de stoep.
‘Zal ik’ zei ik, en ik zweeg.
‘Zal je wat?’
Ik krabde aan mijn borst. Zij trok haar wenkbrauwen op.
‘De sportschool overnemen. Hij is te koop.’
Ze keek naar de ramen van de sportschool, waarachter lijven in witte judopakken door de lucht zweefden. De voeten langs het systeemplafond, de haren bij de mat. We hoorden de lijven vallen. De ruiten rammelden, de leraar gaf een brul.
‘Nou?’ vroeg ik.
‘Moet je doen’ zei ze. ‘Goed idee. Echt iets voor jou.’.
Ze begon te giechelen en ik kneep in haar nek, harder en harder, tot het punt waarop het nog net niet onprettig was en haar gegiechel bijna oversloeg.