Suikerklontje

In Groningen, vertelde een vriend, woonde ik naast mevrouw Lakatos, die koopziek was. Het was nog in de tijd van de Neckerman, de Otto en de Wehkamp. De postordergidsen puilden bij haar uit de brievenbus. De PTT reed in rode Volkswagenbusjes. Elke week stopte er wel twee of drie keer zo’n busje voor haar deur en daarna kwam Van Gend & Loos. Onverstoorbaar fluitende chauffeurs met een potlood achter het oor en pakjes in alle soorten en maten.

Ik weet niet welk verdriet er met al die aankopen moest worden gesmoord. De huizen waren nogal gehorig. Eenmaal hoorde ik haar een nacht lang onbedaarlijk huilen. In gedachten zag ik haar rechtop in bed zitten, haar armen om haar knieën geslagen, haar lange haar tegen haar wangen gekleefd, haar nachthemd nat van een eindeloze stroom tranen. Pas tegen de ochtend werd het stil.

Zeven jaar heb ik, vertelde die vriend, “naast haar gewoond en ik ben maar eenmaal bij haar binnen geweest. Dat was vanwege een lekkage. Ik kwam niet verder dan het halletje. In een hoek stond de doos van een sapcentrifuge en aan het plafond hing een lamp met plaatjes van Paulus de Boskabouter, die op een houten stoeltje zijn pijpje rookte. Ik keek nieuwsgierig naar de gesloten deuren van de keuken de voor- en achterkamer, want daarachter moesten al die aankopen staan. Planken en planken en planken vol, maar die deuren bleven dicht.

Op een dag is ze vermist geraakt. Er is een hele tijd naar haar gezocht. Er waren oproepen in de Gezinsbode en op tv, er werd gedregd in het diep en in de vijver om de hoek en de bosjes bij het spoor werden uitgekamd, maar het leidde nergens toe. Uiteindelijk heeft men het maar opgegeven. Volgens mij is ze gewoon opgelost in die zee van spullen, als een suikerklontje in een kopje warme thee.